Droevig

Vandaag was een hele droevige dag. Het weer werkte ook niet altijd mee om er toch nog iets van te maken.
Vandaag hebben we mijn oud-tante begraven. Naast haar zoon die 23 jaar geleden zelfmoord heeft gepleegd.
Een daad die zij nooit heeft begrepen en die haar heel veel pijn en verdriet heeft bezorgd.

Ik weet nog dat ik haar een keer aan de telefoon had, ik woonde toen nog thuis. We raakten aan de praat en zij vertelde me ineens over haar zoon en over hoe zij alles beleefd had, toen al weer heel wat jaren terug.
Aan het eind van het gesprek bedankte ze me voor mijn aandacht. Zo weinig mensen wilden er nog met haar over praten, 't was tenslotte al zo lang geleden.
Maar voor haar is het 'nooit al zo lang geleden' geweest. Zij droeg haar pijn altijd met zich mee.

Een jaar of 15 geleden zijn ze verhuisd van Den Haag naar Ravenstein.
Vandaag hoorde ik dat zij er met de dames van haar kerk ook over heeft kunnen praten en daar ben ik heel blij om.
Ik ben zelf geen moeder, maar dit moet het ergste zijn wat je als ouder kan overkomen.
Zoals mijn moeder zei: "Je bent een stukje van je hart kwijt".

Ik weet dat mijn moeder mijn blog ook leest en ik weet dat zij ook een stukje van haar hart kwijt is.
Maar ik weet ook dat zij een heel groot hart heeft, waar plek is voor een heleboel mensen. En dat zij voor de mensen in haar hart door het vuur gaat als het moet.
Mijn moeder, een hele sterke, geweldige, lieve vrouw.
Mams, ik hou van je!