Mijn broertje ~ My little brother

Dit is mijn broertje, iemand die ik altijd heel hoog heb geacht en nu ook iemand waar ik ontzettend veel bewondering voor heb.


Eind vorig jaar raakte hij zijn baan als logistiek/materieel planner kwijt. Al de tweede keer; de eerste keer doordat het bedrijf stopte en deze keer omdat hij te duur was voor het nieuwe bedrijf.


Daar zat hij dan, 38 jaar oud met een hypotheek, voor de tweede keer zonder baan en niets te doen de hele dag dan denken.
Een van de dingen die bij hem naar boven kwam was een gevoel van 'wat-draag-ik-nou-bij-aan-deze-wereld'.


Sinds 2 september heeft hij dat gevoel niet meer. 2 september was zijn eerste werkdag als verzorgende. Hij werkt met (jong) volwassenen met een verstandelijke beperking en met iets extra's, zoals een verslaving of een agressieve stoornis.


Het is in het verleden heel vaak gebeurd dat ik hem belde en dat hij het gesprek begon met: "Ik heb eigenlijk geen tijd." Dat zei hij zelfs wanneer hij mij belde.
Maar toen ik hem gisteren belde om te vragen hoe de eerste dag op school was geweest, vertelde hij van alles.
En mijn moeder had hem aan de telefoon vanavond en toen ze ophing zei ze tegen mijn vader: "Jeetje, ik heb een half uur met hem aan de telefoon gezeten".
Zou hij op zijn plekkie zijn daar?


Ik heb zoveel bewondering voor hem om zijn leven zo om te gooien, om genoegen te nemen met heel wat minder salaris dan hij in het bedrijfsleven kan verdienen, om te kiezen voor zichzelf.
Way to go, broertje!

This is my little brother, someone I always thought of highly and now someone who I admire very much also.


End of last year he lost his job as a logistic/material planner. For the second time already; first time 'cause the company where he worked stopped and this second time 'cause he was to expensive for the new company.


So there he was: 38 years old, with a mortgague (sp?), without a job for the second time and nothing else to do but think all day.
One of the things that came up was a feeling of 'what-do-I-contribute-to-the-world'.


Since the 2nd of September he doesn't think that anymore. September 2nd was his first day as a care-taker/nurse. He works with (young) adults with limited capacities and who also have something else, like an addiction or an agressive disorder.


In the past it has happened that I called him and he would start the conversation with: "I don't have time". He even said that when he called me.
But when I called him yesterday to ask him how his first day of school was, he had a lot to tell me.
And my mom talked to hi tonight and when she hung up she told my dad: "Gosh, I talked for half an hour with him".
You think he's in the right place there?


I admire him so much for turning his life around, for having less money than he could make working for some company, for chosing for himself.
Way to go, bro!