Simply Red

Het was zondag helemaal geweldig!
Ik zit nog helemaal in de roes en draai steeds opnieuw hun muziek. Ik heb ook steeds een nummer van hen in mijn hoofd zitten.

De verzorging vanuit het Holland Casino was te gek. Het begon al bij de bus waar we een tasje met eten (slaatje, 2 broodjes, een mars, appel/sinaasappel) en drinken (een flesje water) kregen.
Als we nog iets wilden, dan hoefden we er maar om te vragen.

Er werd een quizje over Simply Red gespeeld in de bus. Ik had de 1e vraag meteen goed en won daarmee een paraplu van het Holand Casino.
Deze is in gelimiteerde opgave gemaakt (alleen voor het personeel), dus ik wist meteen wie ik hier blij mee kon maken; mama!

Aangekomen in de Heineken Music Hall werden we onthaald met champagne, mochten we op de foto (1 foto maar, meer er stonden meerdere dames te fotograferen!), kregen we soep en een salade. 't Kon niet op!
De hele verdere avond konden we ook eten en drinken wat we wilden.
En dat allemaal gratis!

Op alle stoelen stond een grote rode dobbelsteen met daarin 2 sandwiches, 2 blikjes 'Simply Red'-drinken, een 'Simply Red'-chocola, een opvouwbaar tasje, een lampje. En een MP3-speler!
Onvoorstelbaar!

Het voorprogramma werd verzorgd door Wouter Hamel.
Ik had nog nooit gehoord van de beste man/jongen, maar een collegaatje had het toevallig vrijdag over hem.
Een dijk van een stem voor zo'n jong iemand! Mooi, maar ik vond de jaren 30-jazz die hij zong niet echt bij hem passen.

Wij zaten vrij ver achterin de zaal en wij wilden natuurlijk zo dicht mogelijk bij het podium komen.
We zagen in de pauze wat mensen uit onze bus ineens op de vloer een stoel zoeken (zij hadden ook tribune-kaartjes), dus wij trokken de stoute schoenen aan en gingen ook de vloer op.

Zodra de eerste tonen van Simply Red klonken, stonden wij meteen op om te gaan dansen.
Heerlijk, weer eens naar een concert!
Niet dus, we werden meteen terug gefloten, achter ons zagen ze niks.
Help, moet ik nou het hele concert op een stoel gaan zitten? Dat gaat me nooit lukken!
Ik wil dansen, springen, zingen!

Twee dames gingen voor het podium staan dansen en de beveiliging wilde hen meteen weghalen daar, maar Mick Hucknall zei dat hij het wel leuk vond.
Thea en ik zijn meteen naar voren gegaan en we hebben heerlijk staan dansen en zingen.
Jammer voor de mensen die wilden zitten en luisteren en die niks zagen, maar om mij nu hard in mijn rug te stompen. Dat was ook niet nodig!

Wat kan die man zingen! Hij houdt zijn microfoon een heel end van zijn mond af en je kunt hem nog steeds heel goed horen!
Maar hij is nog steeds eng!
Dat vond ik de eerste keer dat ik ze zag al en in de loop der jaren is 'ie er niet beter op geworden.

Ik moest op een gegeven moment heel erg lachen.
't Moet toch wat geweest zijn om van dat podium naar beneden te kijken en om daar allemaal van die gillende 30- en 40-plussers om je te zien staan schreeuwen!
Blijkbaar vindt niet iedereen hem eng!

*Translation will come asap! Sorry!